«Εγώ μπορώ να πάρω το αεροπλάνο και να λουφάξω, αν κάτι πάει στραβά»…

Αυτά ακριβώς(«I can catch a plane and flee» -εν αντιθέσει με εσάς, εννοείται, την λατινοαμερικανική κυβέρνηση), βάσει των διαθέσιμων στοιχείων που καταθέτει η Ναόμι Κλάιν στο τελευταίο της βιβλίο «Το δόγμα του σοκ» έλεγε ο επιτετραμμένος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην μετεκλογική Βολιβία των μέσων της δεκαετίας του 1980, αφού ανταγωνίστηκαν για τον θώκο του ύπατου πολιτικού αξιώματος ο πρώην δικτάτορας Banzer και ο κεντροαριστερός «εθνικοεπαναστάτης «(nationalist revolutionary- βλ. αντιϊμπεριαλιστής) Βίκτορ Εστενσόρο Παζ.

Τα έλεγε στον νικητή Βίκτορ Παζ, ο οποίος είχε καταστήση σαφές στον λαό, ότι βεβαίως δεν είναι αυτός που ήταν παληά, προδικτατορικά, ως πρωθυπουργός, αλλά δεν είναι και νεοφιλελεύθερος της σχολής του Σικάγο, Σικάγο μπόυ ας πούμε. Ο λόγος αφορούσε τα όντως ληφθησόμενα οικονομικά μέτρα τα οποία περιελάμβαναν, όπως εδήλωσε ο επιτετραμμένος, ό,τι ακριβώς ονειρευόταν το Δ.Ν.Τ. και μπορούμε, νομίζω, εύκολα να το φανταστούμε: ριζικές μειώσεις στις δημόσιες δαπάνες, «εξυγιάνσεις» εν όψει ιδιωτικοποιήσεων του μεγάλου μέρους του δημόσιου τομέα, κόψιμο τμήδην όλων των επιδοτήσεων όπως των βρώσιμων ειδών, απελευθέρωση όλων των «διατιμήσεων»(π.χ. της τιμής του πετρελαίου, που τετραπλασιάστηκε θεσμικά, αρχικά), κατάργηση των προστατευτικών μέτρων και άνοιγμα στο ξένο Κεφάλαιο κ.λπ.

Βίκτορ Παζ, πρωθυπουργός της Βολιβίας

Τα αποτελέσματα ήσαν «δραματικά» δύσμορφα, «μαύρα και άραχλα», από όλες τις απόψεις: ανεργίας, δημόσιου χρέους, ελλείμματος, κοινωνικής ανισότητας(όπως π.χ. καταμετράται με τον συντελεστή Gini) κ.λπ. Όλα αντίθετα από όσα υπόσχονταν οι εισαγόμενοι προφήτες, όπως ο Αμερικάνος οικονομολόγος Τζέφρι Σαχς. Το μόνο που επετεύχθη ήταν η ριζική μείωση του πληθωρισμού, που, όμως, βασίστηκε στην τεράστια αναγκαστική, λόγω έλλειψης εναλλακτικών απασχόλησης, ανάπτυξη της …αγροτικής παραγωγής κοκαΐνης. Σημειωτέον, ότι, για να κοπάση και αμβλυνθή στις αντιδράσεις του το δυναμικότατο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα χρειάστηκαν μέτρα όπως κάθοδος και εισβολή τανκ στους δρόμους και σε αρκετά δημόσια κτίρια, συλλήψεις και μεταφορά σε απομονωμένα μέρη της Βολιβίας, όλων των ηγητόρων του επιχώριου συνδικαλισμού κττ…

Ολα αυτά τα ανιστορώ ενδεικτικά, καθώς κάθε που εκφράζεται ο …»σοσιαλιστής» κος Αλμούνια, έχουμε εκπομπή των ίδιων μονολίθων, αυτών των βάρβαρων απολιθωμάτων που έχουν καταντήση πολύ χειρότερα και από αυτά της …Γ’ Διεθνούς. Η άγνοια ή η παραμόρφωση της πραγματικότητας εμφαίνεται, όντως, απίθανη. Για αυτό το θέμα, θα θυμάστε, ότι έχουμε αναλύσει θεωρητικά πάμπολλες φορές, τελευταία δε με τον σχολιασμό του βιβλίου του κου Αλογοσκούφη μας για «Μετά την κρίση». Ο ενδιαφερόμενος μπορεί να ανατρέξη και εκεί, για να δη πώς είναι τελείως απίθανες οι απαιτήσεις για(άμεσο, βραχυπρόθεσμο κατά το δυνατόν) περιορισμό του δημοσίου ελλείμματος υπό το 3%.

Ο κος Αλμούνια υποδεικνύων τα δέοντα γενέσθαι

Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει, ότι κάθε υπέρβασή του είναι ευκταία ή/και κεϋνσιανή(κλασσική κεϋνσιανή πολιτική του deficit spending, δηλαδή δανείζομαι -ευθέως ή μέσω κρατικών ομολόγων- και ξοδεύω) και πρέπει να την επικροτήσουμε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό που έχει μείνη να ονομάζεται ως στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα. Ανεξάρτητα του ότι οι δημόσιες στρατιωτικές δαπάνες μας έδωσαν το Διαδίκτυο μέσω της ομάδας του Πενταγώνου DARPA, τον πλοηγητή Internet Explorer κ.λπ., στις ΗΠΑ περί(προ και μετά) το 1960, είχαμε το φαινόμενο οι κλασσικοί κεϋνσιανοί-προοδευτικοί-«liberal» οικονομολόγοι να επικροτούν την αύξηση των δημοσίων δαπανών που προοριζόταν, όμως, για κακώς εννοούμενους στρατιωτικούς σκοπούς. Στην Ελλάδα, βέβαια, το αντίστοιχο θα ήταν, παραδείγματος χάριν,  η απίθανη κακοδιαχείριση, διασπάθιση, σπατάλη των φιλάργυρων Βουλευτών(ας πούμε, τους περιλάλητους εξαψήφιους-!- λογαριασμούς των κινητών, τις τρυφηλές διασκεδάσεις σε βασιλικά ξενοδοχεία και τα όμοια).

Και, επανερχόμενος στο θέμα των ελλειμμάτων, του «Καίσαρα» Υπ. Οικονομικών κου Παπ/νου και του σοσιαλιστή-μονεταριστή* Ευρωδιευθύνοντος κου Αλμούνια, είναι λυπηρό, όντως, ποια δυναμική έχει στερήσει η σχεδιασμένη για το συμφέρον των πολυεθνικών κατά τον J.K. Galbraith Ευρωπαϊκή Ενσωμάτωση στην μετρίως ανεπτυγμένη Ελλάδα και εν προκειμένω η επίσημη Συνθήκη σύμπηξης της Ε.Ε., του Μάαστριχτ.

Και, όντως, πλέον η μονη μας καταφυγή είναι αυτή: οι πρεσβείες του Αγίου Αμάνδου(-440), επισκόπου Μάαστριχτ, και φωτιστή της Βελγικής**…

*(όχι, δεν είναι οξύμωρο, όλα είναι δυνατά)

**και όχι, ομολογώ, ότι δεν χαριτολογώ 🙂

Ετικέτες: Αλμούνια, Βίκτορ Παζ, Βολιβία, Δόγμα του σοκ, Δημόσιο έλλειμμα, Μονεταρισμός, Παπακωνσταντίνου