Όλοι γνωρίζουμε, ότι οι δεξιές κυβερνήσεις ανέκαθεν είχαν ένα πολύ έντονο φιλοαμερικανισμό/φιλοατλαντισμό. Είναι ένα μόνιμο χαρακτηριστικό αυτής της ιδεολογίας. Μάλιστα, έχει υποστηρικτή πολυ τεκμηριωμένα, ότι η πιο φιλοαμερικανική/φιλοατλαντική εξωτερική πολιτική ασκήθηκε από την «Χούντα των συνταγματαρχών» και είναι εγνωσμένη η αντίθεση του Γεωργίου Παπανδρέου στον «προοδευτικόν» Λίντον Τζόνσον(το αντίστοιχο του Κλίντον για την περίοδο 1993-2001) στο σχέδιο Άτσεσον για την Κύπρο, για αυτό το ε θ ν ι κ ό θέμα, η οποία προκάλεσε την μήνιν των Αμερικανών και επέφερε την Δικτατορία, που έκανε πολλά για να προδώση το ζήτημα της Κύπρου. Βέβαια, η δεξιά και η άκρα δεξιά είχε συχνά και ένα φιλοτουρκισμό εντονότατο, ιδιαίτερα η παπαδοπουλική δικτατορία, που επιθυμούσε την… συνεργασία-ομοσπονδιοποίηση των δύο χωρών.
Η αντί-θεση σε αυτήν την πολιτική έχει να κάνη και με την αριστερά στην χώρα μας, αρχετυπικά.
Με βάση αυτούς τους λογισμούς, αντιλαμβάνεται κανείς καταλεπτώς το λεχθέν υπό ενός παλαίμαχου της ζωής, θα έλεγα αρκετά αντιπροσωπευτικού μεγάλου -δόξα τω Θεώ, ακόμη- τμήματος του λαού, που έτυχε να ακούσω να μιλάη σε φιλική παρέα σε κάποιο κατάστημα (πώς λέγαν κάποτε… «στου Ζαχαράτου», κάτι συναφές φανταστείτε 🙂 ) . Τι σχολίαζε, λοιπόν, ο σεπτός γέροντας(περί τα 75-80), δυναμικός πάντως και ακμαίος; Την μη-επιλογή Σημίτη για το ψηφοδέλτιο Επικρατείας. Και τι προέβλεπε ως αποτέλεσμα και έκγονο τούτου; Την …αύξησι των ποσοστών του Πα.Σο.Κ. κατά 15%!!!
Εθνικιστικός λαϊκισμός ή εθνική στρατηγική; Ιδού η απορία, ιδού και το δίλημμα για τον τόπο
Και ποια ήταν η ενδεικτική αιτιολόγηση; Ότι ο Σημίτης, λέει, τόλμησε να πράξη κάτι εκ της Βουλής, που ουδείς δεξιός, ούτε και ο πιο σκληρός και φιλοατλαντιστής, δεν ετόλμησε ποτέ. Ποιο ήταν τούτο; Μα οι ευχαριστίες προς την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών την… αχνόφεγγη εκείνη νύκτα των Ιμίων!!!!!
Αυτό το κράμα «αντιεθνικισμού» και «αντιπληθωρισμού» , ειρήσθω εν παρόδω, που υιοθέτησε το (μετηλλαγμένο) κόμμα την αποφράδα κατά πάρα πολλούς επταετία-οκταετία συγκροτεί ως σήμερα με παραλλαγές την κρατική ιδεολογία. Η κρατική τηλεόραση μας πληροφορεί, ότι «το εθνικό μας πρόσωπο είναι άσκημο και μπάσταρδο», μάλιστα -εν αντιθέσει με τις διαλέξεις της Αρβελέρ για τον λεγόμενο «βυζαντινό» πολιτισμό, που προβάλλονται τις πολύ μικρές ώρες- σε ώρες «αιχμής»(peak)…
…και επιθυμούν ορισμένοι να μας πείσουν, ότι ο πατριωτισμός αυτός που περιγράψαμε κατά πνεύμα, είναι …δεξιός, συντηρητικός κτο. με αυτά. Πρόκειται για ένα διαβολικό, όντως, σόφισμα, όπως και αυτό για την επίδραση του Αμερικάνικου Χριστιανισμού στην πολιτική, που ταυτίζεται από κάποιους (κάποιοι είναι τροτσκιστές, εύλογη άρα η παραμόρφωση) με τις καπηλευτικές αοριστολογικές φαιδρότητες του Μπους και της Πέιλιν.
Αλλά αυτό ακριβώς θα αποτελέση αντικείμενο μίας ευρύτερης ανάλυσης…… 🙂
Ετικέτες: "Ελεύθερος κόσμος", 1996, παπαδοπουλική δικτατορία, φιλοατλαντισμός, Ύμια, Αριστερόεσσα, Ευχαριστώ τους Αμερικάνους, Ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους, Σημίτης, Χούντα, αεθνισμός, αντιεθνικισμός, κρατική ιδεολογία
Ιστολογικόν σημειωματάριο φιλαλήθους (philalethe00) 
Σχολιάστε