«Τρωθείσα θείω έρωτι»: για την πρότερη πόρνη Αγ. Μαρία Αιγυπτία και τον θείο έρωτα…

«Και νυν εκείνου εφίεμαι ακατασχέτω τω έρωτι».

Μία φράση που εντόνως με εντυπωσίασε κατά την έρευνα για ένα βιβλίο για την Αγία ή Οσία Μαρία την Αιγυπτία, πόρνη των χαμαιτυπείων της Αλεξανδρείας επί 17 «συναπτά» και ολόκληρα έτη.

Το λέει η Αγία Μαρία η Αιγυπτία στον Αββά Ζωσιμά, πριν να(ή αφ’ού) του δώση το (άγιο)«φίλημα της αγάπης» «τω στόματι», κατά το αγιοπνευματικό «έθος» της εποχής. (Και προ της μοναδικής της «Θείας Κοινωνίας» της ζωής της, στο οποίο βασικά αναφέρεται με την αρχική φράσι.)

Ο ακατάσχετος έρωτας της στρεφόταν βέβαια προς τον «νυμφίο». Και για Αυτόν άφησε τον βίο της λαγνείας και έφυγε στην αυχμηρή έρημο, όπου ζούσε κατάμονη από ανθρώπους και όμως, απ’την άλλη, τόσο κοντά στους ανθρώπους.

Οι άνθρωποι σήμερα, και ιδιαίτερα αυτής, της περασμένης γενεάς, γενικώς δεν κατανοούμε αυτές τις συμπεριφορές. Θα προτάξουμε συχνά κάποιες ανοησίες, ακριτομυθίες των δηλητηρίων που μας «ταγίζει» η εποχή και οι ισχυροί που «ίσμεν(=γνωρίζουμε), ότι κατακυριεύουσιν των εθνών». Οι ισχυροί που παράγουν ιδεολογία και την μαρκετάρουν με την βοήθεια του λεγόμενου social marketing.

Είναι οδυνηρό το πόσο είμαστε ανίδεοι και «ακάτεχοι». Πάντως, η Αγία, πριν να «κοινωνήση των αχράντων μυστηρίων» ομολογεί, με άλλα λόγια, ότι ο Χριστός την «έθελξε πόθω και ηλλοίωσεν τω θείω Του έρωτι». Δεν είναι αλήθεια ένα τεράστιο μυστήριο; Και δεν ακούγεται αρκετά παράταιρο την ώρα που οι ηθικισμοί της εποχής μας απαιτούν την υλοποίηση της ηδονιστικής φιλοσοφίας; Ποια ζωή, θα αποφανθούν αρκετοί ανοηταίνοντες φίλοι, μπορεί να είχε η Αγία; Τι γύρευε στην έρημο; Γιατί παραμέλησε τον εαυτό της τόσο που έμεινε πράγματι… «σκέλεθρο», όπως βλέπουμε και στις ποικίλες αγιογραφίες;

Σε όλα αυτά, η απάντησι είναι βέβαια ο «θείος έρωτας». Ο έρωτας αυτός που, όπως έλεγε και ο πασίγνωστος γέροντας Παΐσιος κ.α., γίνεται κατανοητός από αυτούς που γνώρισαν το υπαρξιακό βίωμα και συναίσθημα του διαφυλικού έρωτα…

Μαρία Αιγυπτία/Αββάς Ζωσιμάς

«Τρωθείσα θείω έρωτι»;!…

Στην Ορθόδοξη Ανατολή έχουμε το «πλήρωμα της σοφίας». Ex Oriente Lux, κατά Dostoyevsky. Στα «περί ψυχής» να ξεκινήσουμε από τον Αριστοτέλη, να περάσουμε ίσως από τον Πυθαγόρα τον σοφό Σάμιο, και να φτάσουμε στους μέγιστους ψυχολόγους, γνώστες της ψυχής σε «άμετρα βύθη», όπως αναγνωρίζεται και από συγχρόνους (όχι τόσο) «μεγάλους», δηλ. Ιωάννη Σιναΐτη/της Κλίμακος, Μάξιμο Ομολογητή, ως τον Α. Παπαδιαμάντη, διασήμως της «Φόνισσας». Βάσει αυτών των ασάλευτων θεμελίων, θα έπρεπε να κρίνουμε και διάφορους αυτοαποκαλούμενους δυτικούς ψυχολόγους κτλ., όπως τους του αστικού «κινήματος ψυχικής υγείας», αρχής γενομένης από τον ηδονιστή εκκοσμικευμένο εβραίο αστό Φρόυντ, και όντως διακρινόμενους ψυχογράφους, όπως τον λογοτέχνη Φραντς Κάφκα...

Αλλά και η Δύση δεν έχει μείνη τόσο απόλυτα πίσω στις αναζητήσεις. Παράδειγμα είναι οι Καρμηλίτες. (Ο Soren Kierkegaard, ο μέγιστος Δανός φιλόσοφος και πατήρ του υπαρξισμού, είχε γράψη ένα από τα βιβλία του με το ψευδώνυμο ενός Καρμηλίτη, του Jean de la Croix ή επί το ελληνικώτερον Ιωάννη του Σταυρού, όπως είχε γράψη άλλα με αυτό του Ιωάννη της Κλίμακος ή του Ιωάννη της Σιώπης.) Ο π. Deseille μας αναφέρει ένα ωραίο παράδειγμα από την (εμπειρική) θεολογία μίας έγκλειστης φλαμανδής που συνδεόταν με αυτό το τάγμα στο περιεκτικό και καινοτόμο εγχωρίως βιβλίο του περί «Ανατολικής και δυτικής Χριστιανοσύνης».

Ιωάννης του Σταυρού, μυστικός της Δύσης

Εκεί μας μιλεί με νήψη και, ας πούμε, σύννοια, συγκέντρωση στο γνωστικό όργανο της καρδίας, για το «γλυκύτατο» της ανάμνησης του ονόματος του Χριστού και της Θεοτόκου, για το πώς αυτή η ανάμνηση, «πληγώνει απαλά την καρδιά με αγάπη» και δημιουργεί μία «τρυφερή αφοσίωση» και το πώς είναι κάτι αγιοπνευματικά εμπνευσμένο.

Τερέζα της Άβιλα, άλλη μία εκ των μυστικών της Δύσης

Οι αναφορές είναι πραγματικά πάρα πολλές. Ο Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης παρομοιάζει τον θείο έρωτα με τον έρωτα μίας κοπέλας, βοσκοπούλας λ.χ., με κάποιον νεαρό, που κάθε βράδυ κάνει μία τεράστια, επώδυνη και επικίνδυνη, διαδρομή μόνο για να τον δη, ο πασίγνωστος χαρισματούχος γέροντας Παΐσιος Αγιορείτης με τον έρωτα κάποιου γνωστού του με κάποια γυφτοπούλα που από την ερωτική του «εκστατικότητα» δεν μπορεί να «κοιμηθεί και υπνώσει» τις νύχτες και ψιθυρίζει εμπόνως το όνομά της(!).

Ο γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, υπήρξε ποιητής τέτοιων «ερωτικων ύμνων» προς τον τριαδικό Θεό, όπως θα έλεγε και ο Καυσοκαλυβίτης.

Γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης(1912- 1990)

Από μία ακρόασή τους μίας ανάγνωσης που είχε ο ίδιος κάνη κάποτε και είχα ακούση ηχογραφημένη, νομίζω, ότι ο καθένας αντιλαμβάνεται αυτό το πάναγνο ερωτικό πάθος που τον συγκλονίζει ως τα «μυχιαίτατα» υπαρξιακά κατάβαθα με μία ένταση και ένα βάθος παντελώς άγνωστο στον Κόσμο μας, που μιλάει περί έρωτα πάρα πολύ βέβαια, μιλάει, όμως, ανυποψίαστος και εν αγνοία, και υπό ποικίλες κάκιστες επιδράσεις, όπως τις ψευδοιατρικές/ψευδοεπιστημονικές φροϋδικές κτλ., από την επίδραση του δυτικού πολιτισμού και του lifestyle κ.τ.τ.

Το «στάδιον των αρετών»

Η σωτηρία από το πολύμορφο κακό, από το (όντως) «έγκλημα», και άλλα Δεινά, δεν βρίσκεται παρά, θεμελιωδώς, εδώ, λοιπόν. Και μία μακρόχρονη και ανθρωπιστική, κατά τον Άγ. Ν. Βελιμίροβιτς, Χριστιανική Επανάσταση που θα «πραγματώση τα ιδανικά μέσα στην Ιστορία» δεν μπορεί παρά να στηριχθή εδώ, σε αυτό το μεταποιημένο πάθος της έμπονης αγάπης, όταν αυτή πραγματώνεται στην οριζόντια διάστασή της, την εκ των δύο της σταυρικής αυτής αγάπης. Εδώ βρίσκεται και μία εκ των δύο πηγών του («γαλλικού») σοσιαλισμού του νεαρού πετρασεφσκικού Ντοστογιέφσκι (που είχε αγαπήση τον φτωχό ρωσσικό λαό στο πρόσωπο κάποιου απλού χωρικού) και μία από τις βασικές «πηγές του ρωσικού κομμουνισμού», κατά τον Μπερντιάγεφ, του «ευκολόπιστου και προδομένου» ρωσικού λαού και αγροτιάς.

Τα συμπεράσματα ειλικρινά δεν θέλω να τα καταγράψω εγώ… 🙂

Υ.Γ Γράφτηκε επί τη μνήμη της Αγίας «Μητέρας» μας της Ε’ Κυριακής των Νηστειών, ήτοι 5 Απριλίου.

Ετικέτες: ρωμαΐικα, Αββάς Ζωσιμάς, Μαρία Αιγυπτία, Πλύση εγκεφάλου, Σαρακοστή, αστικοποίηση, εκδυτικισμός, θείος έρωτας